اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب، کیفیت زندگی و خودکارآمدی در مبتلایان به سندرم پیش ازقاعدگی

زمینه و هدف:‌ سندرم پیش از قاعدگی، یکی از شایع‌ترین اختلالات سنین باروری بوده که بر هیجانات و عملکرد زنان تأثیر منفی دارد و شامل گروهی از نشانه‌هایی است که یک تا دو هفته قبل از قاعدگی شروع می‌شود. در برخی از زنان، علائم به اندازه‌ای  شدید است که موجب اختلال در زندگی می‌شود. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب، کیفیت زندگی و خودکارآمدی در مبتلایان سندرم پیش از قاعدگی می‌باشد. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه کارآزمایی بالینی نیمه تجربی است. 30 نفر از 100 نفر مراجعین به بیمارستان زنان و زایمان بیمارستان اقبال شهر تهران در سال 1395، به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل (هر کدام 15 نفر) قرار گرفتند. گروه مداخله به مدت 12 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت گروه‌ درمانی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. ابزار بررسی پرسشنامه‌های اضطراب Beck، خود کارآمدی عمومی Sherer، کیفیت زندگی SF36 بود که قبل و بعد از آزمون توسط واحدهای پژوهش تکمیل گردید. یافته‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و روش‌های آمار توصیفی و استباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: پس از انجام مداخله درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد میزان اضطراب، کیفیت زندگی و خود‌کارآمدی در گروه مداخله به صورت معناداری کاهش یافت. (001/0 P=) و از نظر میزان  سندرم پیش از قاعدگی تفاوت در دو گروه ، پس از مداخله معنادار بود (05/0P<). نتیجه‌گیری:  نتایج حاصل از تحقیق حاضر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اضطراب، کیفیت زندگی و خودکارامدی در مبتلایان PMC مؤثر می‌باشد.